DELFIN

Delfin-Wspomnienie     

Postanowił delfin żyć w otchłani

Samotności, zaszyć się w ciemnościach

Oceanu zdarzeń , podszeptów

Planktonu, rozgwiazd i rekinów.

Zaszył się w we wraku starego

Zatopionego okrętu, który w swej

Zniszczonej przez czas konstrukcji,

Miał być alternatywą na przyszłe życie.

Nie chciał by go szukano, by jakikolwiek

Wzrok oglądał jego, delfina który

W swym wyobrażeniu ułomnością

Nie grzeszył i czuł się odtrąconym.

Uciekał przed czymś, a ucieczkę zwał

Normą egzystencji na dnie wśród

Podszeptów mieszkańców głębin oceanu,

Pełnego tajemnic i piękna.

Lecz delfin uważał że to piękno

Nie dla niego, odrzutka pokrzywdzonego

Przez los, przez sztorm fabuły życia

I nie chciał przyjąć daru obecności z Nią.

Kimże Ona jest, której obecność w

W przypływie ciepłego prądu fali ,

Niesionej ku samotności delfina ,

Szuka jego spojrzenia i uśmiechu.

A Ona jest biała bryzą fali uczuć,

Niesionych prądami wód i legendą

O przyjaźni o namiętności, o przemijaniu

Jest bryzą która znika by znów się pojawić

                    

Jest jego cieniem, jego ramieniem,

Muśnięciem , pocałunkiem , dotykiem,

Szeptem , ucieczką i nadzieją w wiarę w siebie

W szczęście i akceptują przeznaczenia..

Stoi na straży biorąc w swe dłonie, emocje,

Ochrania w modlitwie i w śpiewie wiatru, który

Kołysze falami uczuć ,dając im wolność

Po to by Delfin zaznał szczęścia i uwierzył

                                             W swoje piękno i moc.