Moje obrazeczki

...rysuneczki

MARSZ

Marsz

Maszerują rzędem samotni

Krokiem jednostajnym,

Nie przyspieszonym, nie

Powolnym, lecz  miarowym .

Kierują swój wzrok w punkt

Na niebie ,który jest ich talizmanem,

Ucieczką, nadzieją, kompromisem,

A zarazem buntem na piętno.

Pietno jak tatuaż wryte w umysł,

Który, się zgubił w uliczce

Jakże krętej, jakże wyboistej,

A zarazem ze światełkiem na końcu.

Pytam dlaczego Ty, w marszu

Samotnych dusz nie widzisz ,

Dłoni , która ciepłem emanuje i jest

jakże blisko ,a jakże daleko i dlaczego?

Dlaczego marsz wielu istot błądzących,

Nie widząc nadziei na dłoń, na jej

Uścisk, na jej ciepło, zagubili się w rytmie

Kroków do nikąd…. do nikąd?

Ej piechurze ej człowieku

Stop, zatrzymaj się popatrz

W prawo, popatrz w lewo,

Nie idź bez sensu ku zachodowi.

Nie bój się popatrzeć w oczy,

Temu co się tez zatrzymał,

Podał Ci kielich goryczy smutku

By go wychylić, z Tobą, na znak zamknięcia

                                          Nicości.

LOKI NIKOLI

Loki Nikoli

Podskakuje dziewczę śliczne

Idąc aleją usłaną marzeniami

Pisanymi  piórem i atramentem,

I sercem dziecka czystego jak biel.

Piórem  ze snu o księżniczce,

Atramentem z nektaru soków

Porzeczkowych, malinowych o

Barwie czerwieni i czerni.

Śliczność ów, Nikolą zwą,

W swej delikatności w oczach

Rozum skrywa ,ale nie dziecięcy

Lecz  dojrzały i analizą życia

Życia które ja czeka  i zaprasza

na swoje tajemne komnaty ,po to by

rozpuścić czarne loki na ramiona

w nadziei, ze skryje swe tajemnice.

Przecież każdy pukiel zakręconych

Włosów , w swym dziecięctwie ,

W swej krętej drodze włosa,

Ma chęć przekazania pragnień.

Pragnień dziecka, na miłość taką

Prawdziwą,  bez łez ,niepokoju,

Bez zadawania trudnych pytań

O życiu i refleksji dlaczego Ona.

Dlaczego Ona musi coś stracić,

By zyskać , by dostrzec to, co w swej

Kruchości , jeszcze nie rozumie,

Ale ubiera serce w cierpliwość i czeka

A loczki Nikol jakże zjednoczone są

W przyjaźni …będąc lustrzanym

Odbiciem ,a wbijając grzebień

W nie, chce  by przemówiły by zapłakały.

Loczki dają jej siłę, gdy skrywają twarz ,

A twarz płacze …. Loczki zaś  dają radość,

 Gdy ckliwią  policzki, a przy uśmiechu

Świecą i lśnią ku, radości dziewczęcego istnienia.

Istnienia dziecka, które w swej prostocie,

Weźmie życie w swoje ręce, po to  by,

Przekazywać ludziom, naukę o miłości

Do dzieci spragnionych uśmiechu i bliskości.                  

...MOJE RYSUNECZKI...

PUSTKA

Pustka      -  

Postanowiłam poszukać pustki

By ją zrozumieć , jaka jest….

I co ma wnosić w życie ludzkie,

Jaką tajemnica jest nieodkrytą.?

Szukając jej iw izbie pustej,

Owszem …znalazłam , pod postacią

okien zamkniętych ścian gołych

i ciszą, która dźwięczy w uszach.

Znalazłam  pustkę w naczyniu, z którego

Wylano zawartość  wnętrza , po to by,

Pustostan naczynia wyrzucić, lub

Ponownie napełnić czymś przyziemnym.

Ale ja pustki szukam, która ,jest tajemnicą

I ogarnia ludzkość. Czymże ona jest i jaki

Jest  sens towarzyszenia człowiekowi,

Który wciśnięty w pustą izbę czeka?

Czeka ,ale nie wie na kogo i na co i po co?

Pustka, która ogarnia całe ciało, zmysły

Zawieszone w próżni zdarzeń, gonitwa myśli

Która, prowadzi do nikąd. która nie ma sensu!

Człowiek zamotany w problemy życia,

Stojąc na rozdrożu alei, alei co daje

Koniec czegoś ,a początek nowego,

Wniknął w pustkę by słyszeć swe myśli,

A myśli w swych splotach, zamotane

Problematyką zdarzeń życia, też czują ,

Że są opuszczone i nie znajda drogi ucieczki,

By nie dojść do nikąd by się nie zgubić.

Pusta w swej niewinności może ,zniszczyć!

Może zniszczyć mnie Ciebie, jeśli jej pozwolisz

Wniknąć na dłużej w serce, zaplątane w problemy,

Szukające samotności jako recepty, lekarstwa,

Niestety ten stan ,może unicestwic,

A pustka jest samotnością , ucieczka nawet przed

Samym sobą ,przed konsekwencjami

Czynów, które dokonuje na drodze życia.

Więc przyjacielu przyjaciółko  ….proszę

Pustka nie dla Ciebie, pustka może zniszczyć,

Szukaj dłoni drugiego człowieka, szukaj

Oczu i ust które pocałunkiem wyzwolą Twą dusze.

                                         

A dłoń Wprowadzi w świat, który na Ciebie

Czeka, z tęsknotą , na Twe czyny , na Ciebie,

Który na drodze fabuły życia, nie pozwolisz

By, ona pustka, osaczyła Twe myśli i zmysły zabłąkane

Uciekaj z daleka od pustych ścian

I zamkniętych izb, do świata reallii, piękna

natury ,które pozwala, oddychać , a nie umierać

 za życia ,w krainie ciszy i bezsensownej samotności.

CHCĘ

LUSTRO

Lustro

Popatrzyłam w lustro i co

Tam ujrzałam??? Wiadomo,

Odbicie kogoś..  ale kogo?

Kim Ona jest???Chyba Wiem Kimś.

Kimś która marzy o czymś,

Marzy i nie wierzy ze to ma sens.

Czy ma sens być z kimś, komu

Można zniszczyć życie?- Sobą?

Nie wolno. Ty czyli  Ona ubrana

W szatę potarganą zniszczoną

Wytarta przez czas , przez

Doświadczenia ,straciła barwę,

Wtem Zwierciadło ukazało oczy,

Zielone, a może szare, może

Zamknięte? A może otwarte?.

Otwarte na podejmowanie decyzji.

Decyzji trudnych i pytań  tysiące,

Ale zero odpowiedzi.. i dwie pary

oczu samotnie  szukają mądrości

Zwierciadła, bacznego obserwatora.

KOBIETA W BIELI

Kobieta w Bieli

Leży krzyż na stole

Taki drewniany prosty

A przy krzyżu korale

Drewniane okrągłe i magiczne.

Ten oto prostotą przedmiot

Ustrojony, czeka na uścisk dłoni,

 Dłoni w której ruch palców

Spracowanych, jest łącznością z Bogiem.

Usta milczą, ale drgają w ciągłym

Wielbieniu Maryi I Pana Świata,

A myśli błagalno –dziękczynne

A serce zanurzone w miłości jak dziecko.

Wpatrzona w krzyż i paciorki, które

Zagościły w dłoni, ciepłej delikatnej

Kobiety w bieli ,pogodnej , wyciszonej,

Ze wstydem  duszy,  wzrok mój wtapiam w jej lico.

 Siedzę i patrzę na postać,

Styraną przez czas, o wyrazie twarzy

 anielskiej dobroci i miłości do ludzi

 i oczach co rozpływają w pragnieniach.

W pragnieniach i tęsknocie za Panem

Jej wymarzonym królewiczem, którego

Piękno widzi ,  w zachwycie na kwiatem

W złocie słońca, w szemraniu deszczu.

Widzi w śpiewie słowika , w kropli rosy

Na liściu , w błogosławionym stanie kobiety,

W trudzie pracy mężczyzny, miłości

Ludzi i  w niebie gwiaździstym pełnym

                                                          Nieboskłonu.

Jej pokora mnie zawstydza

Jej posłuszeństwo mnie powala na kolana,

Jej uśmiech  ciepłem otula me serce,

A jej pragnienia i tęsknota za Panem  wyciska łzy

Więc  ja niedoskonała w swych myślach,

W swych czynach . w swych gestach,

W mowie , pisze dla Ciebie tych parę słów,

Które i tak nie wyrażą tego co myślę i czuje patrząc

                                                                   na Ciebie Justyno.

JABŁOŃ

Jabłoń

Wyrosła w ogrodzie jabłoń,

Która spogląda na świat,

Na jego cztery strony, szukając

odpowiedzi i sensu w tym, że jest.

Jest tu  w tym miejscu, o tym

Czasie, w tym sadzie, ogrodzie,

 w tym momencie, kiedy to rzesza ludzi, zrywa

jej owoce, i wtedy  już… nie są tylko jej.

Są smakowitym pożywieniem dla tych .

Co  szukają pokarmu dla ciała,

Ale i kęsem  dla duszy, gdyż soczysty

Gryz daje  nasycenie ludzkich pragnień.

Jabłoń, wie że jej krótka młodość,

Zaprowadza ją w dojrzałość, która wydała,

I wydaje owoce. owoce życia ,wraz z wnętrzem

Co skrywa  nasienie dla pokoleń.

Okryta wiosną delikatnym kwiatostanem

Bieli z różem splecionej, jest ukojeniem

dla oczu, a latem wydaje plon, który swą

czerwienią owocu kusi przechodni.

Kusi, by zerwać owoc jak malowany.

 i nasycić głód i pragnienie. A jako symbol owocu

zakazanego, ma magiczną moc w rozbudzaniu

emocji u obu  płci, męskiej i kobiecej,

Jabłko rumiane, uśmiechnięte, podane

 przez kobietę wybrankowi, swym ciepłem

zaprosi jego zmysły do gry pożądania ,być czuć

że to co się dzieje z Nimi, jednak  podoba się Bogu.

Jabłko połączy ich w uścisku miłości, by mogli,

 zasnąć w cieniu zielonych liści, by tam,

 pozostać w objęciach do życia jesieni ,

 a pod przykrywką liści opadłych, usną wtuleni.

                                                                     

Zasną  w objęciach głowa przy głowie, by

W śnie, o ich życiu o miłości, o trudzie,

O pracy, przemijaniu i rodzeniu nowych pokoleń

Oddadzą  siebie światu, Bogu , by w  zimowym śnie

                                                      znaleźć odpoczniecie..

DOTYK

Dotyk

Dwie dłonie splecione,

W uścisku pięści bólu,

Samotności, emanują

Ciepłem wnętrza duszy

Duszy dotkniętej

Paralizatorem feromonów,

Która rozchyla uścisk

Palców spragnionych.

Spragnionych dotyku

Ust czerwonych, które

Pocałunkiem zniewolą

Palec po palcu, ku dłoni.

Dłoni co lekkim

Dotykiem uwiedzie

Kochanka ,uniesie Go

W rozkosz, o której marzył.

Marzył i śnił nocami ,a

Może i dniami, by czuć

Się potrzebnym, kochanym,

Wielbionym by żyć.