Fotel bujany
Czasem
Żal mi ludzi
A potem,
Żal mi siebie
I z żałością
Patrzę na
Rozżalone
Części ciała
i tę gorycz
Co wypływa
niczym
Stara zbutwiała
Oliwa.
A stary dziadek na bujaku
Się kiwa i liczy barany szepcząc
Jaki ten świat jest zafajdany.
Babcia zaś robi
Na drutach
I chodzi po domu
w dziurawych butach.
Potem zamknie wrota
I powie nie dla mnie
ta nieodgadniona cnota./alboż/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz