Monolog kobiety z diabłem

Monolog kobiety z diabłem

Diabeł patrzył na kobietę

Lubieżnym wzrokiem

I nie nadążał,  nad jej

Seksownym krokiem.

 Ona biodrami tanecznie kołysała

I uciechę z  niego miała-Ha ha.

Niechże  rogaty patrzy i niech sapie,

Niech się miota i niech cierpi,

Bo to jego robota, żem ja piękna i powabna

I usta mam mocno czerwone,

I sukienkę mam  mini i dekolt głęboki.

Ze śmiechu dziś zrywam z ciebie  

Kosmaty diable boki i ci gadam.

Że ja karty rozkładam , a moje tasowanie, mmm

Patrz wygrałam  z Tobą szarlatanie./alboż/

LATO

Lato

Dla mnie lato to zapach

Łąki skoszonej i leżenie

Na ubitej górze zboża co

Nogi deptały

Lato mym wylegiwaniem

Na słomie co kłuła w plecy

I zrywane jabłko zielone robaczywe

I gryz, co sokiem oblewał usta.

To miedza pomiędzy

Łanem lnu  a łanem jęczmienia

I stonka wrzucana

Do zamkniętego słoika.

Także rosa poranka, plewienie

Grządek, łańcuch na którym

Prowadzę krowę co muczy

I żaby łapane w stawie.

Ale najbardziej  lato pachnie

mi rodzinną gawęda przy ognisku

i rosołem z makaronem pod jabłonką,

która zapadła w sen o cywilizacji. /alboż/

Na polanie

Na polanie

Na polanie ubranej w suknie

Zielenią malowaną przez letni

Powiew wiatru , stoi  chatynka

Z krzywym dachem i wysokim progiem

Na progu wędrowiec siedzi i szuka

Ciszy, co gra na strunie harfy babiego

Lata i połysku na liściu lancetowatej

Babki  i zapachu czterolistnej koniczyny.

W izbie jest Ona o czystym sercu i zaprosi

Mężczyznę na swoje cha-tynkowe pokoje,

A  w granacie nocy zaprosić Panią burze,

by im zagrała, a deszcz chłodził uczucia gorące,

Burza zawoła Pana Pioruna by huknął

Siarczyście i czarne chmury by wylały łzy na parapet

Grając melodie upojnej nocy kochanków

W romantycznej scenerii chatynki pod lasem./alboż/

Nad strumieniem

Nad strumieniem

Wzięła stary dzban i poszła

Nad brzeg strumienia poprosić

Rwącego lazuru o łyk wody życiodajnej,

Uzdrowicielki duszy i ciała

Powiew sukni z muślinu

I potargane włosy przez wiatr,

Były tańcem  rozmarzonej  niewiasty

O ekscesach z Nim w roli głównej

Strumień dał się pogłaskać,

A wślizgując swój granatowy

Język w czeluść glinianej chatki

Nagrodził pieszczotę dotyku

Długowieczne utrudzone drzewa

Dziś nie straszą, są schronieniem

A w blasku słońca co się przebiło

Przez konary, śpiewają balladę o Marii.

Ona dziecko wiatru pozostała

W bezruchu na  skale  i czeka na śmiałka,

O silnym ramieniu, co weźmie ja na ręce

I uniesie ponad  dzikość natury./ alboż/

Zimne serce

Zimne serce

Zimne serce rozpala

Ogień serc niewieścich

By porzucać na pierwszym

Lepszym zakręcie górskiego szlaku ku chmurom.

Zimne serce, a zarazem gorące,  bo ma pragnienia które ujarzmia,

By nie wpadły w popłoch pokazując swe oblicze .

A ja na to liczę , liczę na otwarcie furtki do lodowatej

Krainy wodogrzmotu i deszczu liści

Kolorowych malowanych jesienią

O imieniu Październik /alboż/

Twarze rysunki Aliny Bozyk - filmik cz.IV

http://www.youtube.com/watch?v=1FHyXsA5Vgc&feature=context-cha

Spektakl Poezji Instrumenty i Ludzie Aliny Bożyk

http://www.youtube.com/watch?v=In9LIFNvSz4&feature=plcp