Nienawiść

Nienawiść

Zbudowano drogę .

Nazwano ją nienawiść.

Usłali różami czarnymi

o nazwie egoizm.

A na tej drodze wielu,

A na tej drodze przemoc,

Gwałt , ból, płacz,

A płatki róż nie pachną

.

Nienawiść staje się

Obsesją i samounicestwieniem,

Staje się powolną śmiercią

Pysznego serca.

A ja na tej tafli drogi zimnej,

Czarnej jak smoła,

położę Serca młode, gorące,

co roztopią zastygłą masę bez uczuć.

A one nie skażone nienawiścią,

Zaleją świat dobrocią Serc,

spragnionych słońca

W duszy i spokoju umysłu.

A odwieczna walka nienawiści

Z miłością, stanie się symbolem,

Historią która pokaże Nam sens,

Patrzenia w niebo.

Łóżko

ŁÓŻKO

Dotknęła łóżka w ciemnej

Komnacie, bo chciała ożywić

Przeszłość zdarzeń tego

Mebla i miłości szalonej.

Zagubiła dziś swą miłość,

Zostało tylko łoże  i materac,

Zakurzony, bez prześcieradła

Co pachnie czystości bielą.

Uklękła na podłodze co skrzypi,

Rozpuściła swe siwe włosy

I płacze i się śmieje, bo czar

Wspomnień powrócił do niej.

Powrócił niczym bumerang

I przeniósł w ramiona wybranka

Co jej nie znalazł, a może nie szukał?

Tylko się zagubił i błądzi do nadal.

Powstała by pójść śladem

Intuicji, w krainę zagubionych

I przykryła łoże wspomnień,

Swym jedwabnym szalem      

Korona z Pereł

KORONA Z PEREŁ

Założyłam koronę z  pereł

Na moje włosy rozwiane ,

Czerwienia nasycone ,

A w uszy wbiłam  kolczyki srebrne.

Na szyi mam szal długi

Muślinowy, a może z jedwabny,

Który furkocze na wietrze

W takt wietrznej ballady.

On zaś ma cylinder czarny

I niczym czarodziej z mej baśni

Zakłada mi woal cekinami wyszyty

I przenosi w krainę fantazji.

W krainie gdzie tańczy młodość,

I świeżość ,  a pośrodku

Polany stó,ł obrusem nakryty,

A na nim leży kielich kobiecego  ciała.

A oni,  Ją na obrusie Śnieżnobiałym

 uniosą nad tafle jeziora,

Które to na swoim lustrze  uniesie piękność

W   głębinę serca zgłodniałego

A nieznajoma zagra na harfie

Pieśń wyzwolenia, oczyszczenia,

Z trosk, z bólu, z nędzy ,z poniżenia,

By przenieść  Ją w jej uśpione marzenia  

Drwal

Drwal

Objęła drzewo, przytuliła lico

W korę, która stała się jej

Skórą twarzy pomarszczoną,

Bez wyrazu  i mimiki.

Stała się częścią słoi

Zegaru życia  i przemijania

I czerpała nektar, z korzeni,

Które głęboko wrosły w grunt

Nagle przyszedł drwal,

Ze swa piłą i odciosał serce,

A na korze wystrugał słowo

Kocham Cie kobieto.

I stał się cud, zmarszczona

Twarz otrzymała blask, a bruzdy,

Wygładziła miłość drwala

Dała iskrę oczom i nadzieje.

A serce wycięte ,tatuażem

Na piersi się stało i krwawiło

A ból przeobrażony stał się

Oazą dobra dla ukochanego.

rysuneczki

CHMURKA

CHMURKA

Unosi się chmurka nad miastem,

W swej lekkości płynie, niczym

Stateczek papieru po rzece

Uniesień ludzkich i wrażliwości dziecka

Chmurka ochrania nas  od nadmiaru

Ciepła promieni słonecznych, od

Oparzeń na duszy, daje cień ,ukojenie

a ludziom smutnym uśmiech

Chroni przed złem, pozwala marzyc

I wierzyć, Tym co leżą na trawie zielonej

Pachnącej , w spełnienie snów  o

Pięknym życiu o tym co nie boli.

 Na łące kwiatów życia leży On,

Wpatrzony w lekkość chmury,

Co go ochrania i tuli do puchu

I obmywa twarz z kurzu swymi łzami deszczu

Obmywa, a wiatr osusza, a  kwiaty

Zapachem zniewolą zmysły i zabiorą

Młodzieńca w Krainę bezpieczną pełną

Miłości zwaną anielską  poczekalnią życia.

SŁOŃCE

Słońce

Wbił się promień słońca

W oko młodzieńca

Przeszył źrenice, zanurzoną

W oceanie błękitu tęczówki.

Wbił się i przygwoździł Jego ego,

By otworzyć serce zatopione,

W ciemności groty życia,

W nicości zdarzeń i buntu.

Ciepło które go ogarnia

Roztopi lód dłoni i wyciśnie

Pot, pełen toksyn błędów życia

I odmieni pogląd na życie.

A życie  czeka na niego,

Na jego uśmiech , na ciepłe serce.

Na dobroć oczu, na lżę wzruszenia

I płodność i ekstazę wyzwolenia.

Słońce wskaże drogę,

Rozjaśni umysł, ogrzeje serce,

Wskaże drogę do miłości, która czeka

W zaułku ślepej uliczki szczęścia