SEKS-MIŁOSC -PŁACZ

SEKS- MIŁOŚĆ -PŁACZ

Marzył mężczyzna o kobiecie

By ją posiąść, by dać upust

Swym zmysłom, by zaspokoić ,

Swą potrzebę aktu miłości cielesnej.

Marzył o ekscesach miłosnych

Z nią, w roli głównej na łożu

Namiętności i gry ciał zatopionych,

W objęciach fabuły sypialni.

Nie miał uczuć, lecz obsesja

Pożądania kobiety, pozwoliła

Się wymknąć spod kontroli

Sercu….. co jednak, ciągle biło.

Biło miarowo, spokojnie,

By pewnej nocy zabić niczym dzwon

Doniośłej, mocnej, aż ból przeszył

W piersi by stanąć, w bezruchu.

By członkom zabrać moc traktowania

Jej jak przygodę, jak wyzwolenie,

A nektar pocałunku stał się

Wielbieniem, piękna duszy wybranki.

Otrzymał w darze miłość, której

Nie chciał, przed którą uciekał

Jak tchórz, śmiał się z zakochanych, drwił i

Nienawidził słowa które jest potęgą.

Ale Ona, inaczej pojmowała miłość,

Nie chciała być jedną z wielu i… odeszła,

A on nie potrafił jej zatrzymać,

Mimo bólu i płaczu i rosy na sercu.

To czym walczył- od tego ginie.

Z tym co walczy- zniewoliło umysł i serce.

Z tego co się śmiał- drwiną go objęło.

Pożądał wszystkie- a marzy i śnił o jednej.

Rysuneczki

Rozłąka

Rozłąka

On tam, Ona tu, a pośrodku

Przepaść , koszmar nocy

Nieprzespanej z tęsknoty

Za Nią, za Nim, za pocałunkiem.,

Ta przestrzeń zabija serce

Rozkołysane w  melodii miłości

Prawdziwej ,ale dalekiej ,bez dotyku,

Bez przyspieszonego oddechu i zapachu.

Zapachu wiosny we włosach,

Lata w oczach , jesieni ubioru

I zimy w kolorze lica co marzy,

O spotkaniu, o życiu i płodności brzucha.

Ja im zbuduje most, połączę

Dwa brzegi , by uratować uczucie ,

 By zabić ból , by złączyć ich skarb

Który darem jest Boskim , nie ludzkim.

Otocze ich poświatą ciepła ,

Otworze parasol, ubiorę szatę

 Szkarłatną i obmyje woda czystą

Ze źródła życia, które przekażą potomnym.

Nienawiść

Nienawiść

Zbudowano drogę .

Nazwano ją nienawiść.

Usłali różami czarnymi

o nazwie egoizm.

A na tej drodze wielu,

A na tej drodze przemoc,

Gwałt , ból, płacz,

A płatki róż nie pachną

.

Nienawiść staje się

Obsesją i samounicestwieniem,

Staje się powolną śmiercią

Pysznego serca.

A ja na tej tafli drogi zimnej,

Czarnej jak smoła,

położę Serca młode, gorące,

co roztopią zastygłą masę bez uczuć.

A one nie skażone nienawiścią,

Zaleją świat dobrocią Serc,

spragnionych słońca

W duszy i spokoju umysłu.

A odwieczna walka nienawiści

Z miłością, stanie się symbolem,

Historią która pokaże Nam sens,

Patrzenia w niebo.

Łóżko

ŁÓŻKO

Dotknęła łóżka w ciemnej

Komnacie, bo chciała ożywić

Przeszłość zdarzeń tego

Mebla i miłości szalonej.

Zagubiła dziś swą miłość,

Zostało tylko łoże  i materac,

Zakurzony, bez prześcieradła

Co pachnie czystości bielą.

Uklękła na podłodze co skrzypi,

Rozpuściła swe siwe włosy

I płacze i się śmieje, bo czar

Wspomnień powrócił do niej.

Powrócił niczym bumerang

I przeniósł w ramiona wybranka

Co jej nie znalazł, a może nie szukał?

Tylko się zagubił i błądzi do nadal.

Powstała by pójść śladem

Intuicji, w krainę zagubionych

I przykryła łoże wspomnień,

Swym jedwabnym szalem      

Korona z Pereł

KORONA Z PEREŁ

Założyłam koronę z  pereł

Na moje włosy rozwiane ,

Czerwienia nasycone ,

A w uszy wbiłam  kolczyki srebrne.

Na szyi mam szal długi

Muślinowy, a może z jedwabny,

Który furkocze na wietrze

W takt wietrznej ballady.

On zaś ma cylinder czarny

I niczym czarodziej z mej baśni

Zakłada mi woal cekinami wyszyty

I przenosi w krainę fantazji.

W krainie gdzie tańczy młodość,

I świeżość ,  a pośrodku

Polany stó,ł obrusem nakryty,

A na nim leży kielich kobiecego  ciała.

A oni,  Ją na obrusie Śnieżnobiałym

 uniosą nad tafle jeziora,

Które to na swoim lustrze  uniesie piękność

W   głębinę serca zgłodniałego

A nieznajoma zagra na harfie

Pieśń wyzwolenia, oczyszczenia,

Z trosk, z bólu, z nędzy ,z poniżenia,

By przenieść  Ją w jej uśpione marzenia  

Drwal

Drwal

Objęła drzewo, przytuliła lico

W korę, która stała się jej

Skórą twarzy pomarszczoną,

Bez wyrazu  i mimiki.

Stała się częścią słoi

Zegaru życia  i przemijania

I czerpała nektar, z korzeni,

Które głęboko wrosły w grunt

Nagle przyszedł drwal,

Ze swa piłą i odciosał serce,

A na korze wystrugał słowo

Kocham Cie kobieto.

I stał się cud, zmarszczona

Twarz otrzymała blask, a bruzdy,

Wygładziła miłość drwala

Dała iskrę oczom i nadzieje.

A serce wycięte ,tatuażem

Na piersi się stało i krwawiło

A ból przeobrażony stał się

Oazą dobra dla ukochanego.

rysuneczki