DELFIN

Delfin-Wspomnienie     

Postanowił delfin żyć w otchłani

Samotności, zaszyć się w ciemnościach

Oceanu zdarzeń , podszeptów

Planktonu, rozgwiazd i rekinów.

Zaszył się w we wraku starego

Zatopionego okrętu, który w swej

Zniszczonej przez czas konstrukcji,

Miał być alternatywą na przyszłe życie.

Nie chciał by go szukano, by jakikolwiek

Wzrok oglądał jego, delfina który

W swym wyobrażeniu ułomnością

Nie grzeszył i czuł się odtrąconym.

Uciekał przed czymś, a ucieczkę zwał

Normą egzystencji na dnie wśród

Podszeptów mieszkańców głębin oceanu,

Pełnego tajemnic i piękna.

Lecz delfin uważał że to piękno

Nie dla niego, odrzutka pokrzywdzonego

Przez los, przez sztorm fabuły życia

I nie chciał przyjąć daru obecności z Nią.

Kimże Ona jest, której obecność w

W przypływie ciepłego prądu fali ,

Niesionej ku samotności delfina ,

Szuka jego spojrzenia i uśmiechu.

A Ona jest biała bryzą fali uczuć,

Niesionych prądami wód i legendą

O przyjaźni o namiętności, o przemijaniu

Jest bryzą która znika by znów się pojawić

                    

Jest jego cieniem, jego ramieniem,

Muśnięciem , pocałunkiem , dotykiem,

Szeptem , ucieczką i nadzieją w wiarę w siebie

W szczęście i akceptują przeznaczenia..

Stoi na straży biorąc w swe dłonie, emocje,

Ochrania w modlitwie i w śpiewie wiatru, który

Kołysze falami uczuć ,dając im wolność

Po to by Delfin zaznał szczęścia i uwierzył

                                             W swoje piękno i moc.

OBRAZEK

CEGŁA-PIEŚC-SERCE

Cegła - pięść - serce. ……………. Dedykuje tę prozę Im ..z krainy lasów i gór zielonych

Cegła… element  budowli ,konstrukcji  domu ……co schroni istoty szukające cichego własnego kąta, które ogrzeje, da poczucie bezpieczeństwa...Cegła z gliny wylepiona w piecu wypalona, jakże zwykła, czerwona ,pomarańczowa. W ręce fachowca….. jest niczym dar Boski,  dzięki któremu powstają miasta i wioski ….a wraz z sercem robotnika murarza….. który, nowy dom wytwarza …bez świadomości dobra które czyni…… chce  wręczyć klucze do drzwi  domu co zbudował i skrzyni,…. skrzyni  w której skarby życia: szczęście , zdrowie, miłość, szacunek …oto mój słowny podarunek ..

Pięść…..  symbol siły, niezależności, walki… ale z Kim i o co ..ale dlaczego i po co??? Pięść zaciśnięta , Aż  boli, w uścisku zamkniętych palców…….. czekających by otworzyć im dłoń. Więc Ja z lękiem w sercu, otwieram Ci dłoń ,by ujrzeć powód ……..jej zamknięcia na coś…… ,na kogoś ……?! Nie słuchaj zbuntowanego głosu serca , poszukaj innej drogi co ukoi ból młodego mężczyzny, co marzy jak dziecko o szczęściu ,o miłości …..a pięścią waląc w mur, w stół ….nie uleczysz serca ,więc proszę otwórz dłoń …….a ja na Twej dłoni położę ziarnko gorczycy…...które wsadzisz w ziemię i które wyda plon, a tym plonem będzie Twa gorycz życia……… ubrana w kwiaty rośliny, ku zachwytowi spoglądających, na piękno zrodzone z zaciśniętej pięści i zamkniętej na świat .

Serce………. symbol miłości, symbol   pragnień  zakrytych…. Przytłoczony  bagażem doświadczeń  młodego mężczyzny. .. Młode lica, boja się  otworzyć pokoje, tajemnic które marząc  o miłości....mówią miłości nie ma …….jest tylko seks..pożądanie..!!! Miłość nie istnieje……… jest obłuda zdrada, nie można nikomu ufać! ..kobieta to dobro a zarazem zło…. ..stworzone dla niego , który się zagubił w pragnieniach o niej !!!Tak już wiem ,że Ty twardy  trzymający w jednej ręce cegłę do budowy domu …...a druga dłoń to zaciśnięta Twa  pięść ..do walki o lepsze jutro..a w torsie serce co broczy ,bo pragnie miłości w która nie wierzy…. ale czeka na nią…. choćby miała być tylko  pożądaniem i grą ciał …..to daje mu siłę …. I jest częścią  radości  życia.

BRZOZA

Brzoza

Stoi utrudzona brzoza w swej jesiennej krasie,

 Z ramionami gałęzi, ubranymi  w  zielono- szare liście,

Blaskiem ciepłego promienia słońca została ogrzana ,

By biel brzozy rozświetlić i ogrzać i rozpromienić.

W prześwicie liści drżących na wietrze, ujrzałam

Szmat zaoranego pola, a szarość bruzd ziemi, żywiła

Kruki, zgłodniałe, szukające pokarmu , a ich dzioby

Sprytnie penetrowały ziemie, ją spulchniając  niczym brona,

W oddali na polanie malowanej zielenią traw,

Pięknych jedenaście koni się pasie, skubiąc źdźbła,

A w zadowoleniu i w blasku jesiennego słońca

Swym pięknem maści i grzyw owianych wiatrem

                                                             Cieszą nasze oczy.

A ja stojąc w cieniu brzozy przytulam się do kory

Jak do kochanka, któremu szron na włosach rozświetla

Poranek i podziwiam pejzaż jesienny , ciepły , promienny

Zanurzając się w szacunek  i podziw dla stwórcy jesieni.

...MOJE RYSUNECZKI...

SIEDZĄC NA KRZEŚLE

Siedząc na krześle

Usiadłam na krześle i bacznie,

Obserwując postać przyjaciółki,

Wkradłam się  do jej wnętrza,

By poznawać tajemnice jej serca i jego pragnień

Ona nie widząc mego spojrzenia

Które śledzi każdy jej krok ,zerka na mnie

Z uśmiechem na twarzy, ale  i smutkiem

Oczu. Kroczy po izbie, nie widząc nikogo.

Bagaż doświadczeń, ją przytłoczył,

Wypisał na jej twarzy ból,

Który odstraszył wybranka , a lęk

Przed kolejnym ciosem ,znokautował.

Nie widząc sensu życia, błądzi,

Szuka wsparcia , ukojenia , drogi

Do nowego życia , życia w miłości

Z poczuciem własnej wartości

Patrząc na nią , pytam dlaczego,

Piękno zawarte w tej kobiecie,

Onieśmiela mężczyzn? Dlaczego boją się

Dobroci która w niej mieszka?

Ona dobra , nie potrafi zmienić

Serca w szyderczość , kpinę, egoizm,

Które to cechy jakże inspirują wybranka,

By mógł kochać, pragnąc i  chronić.

Dostała w prezencie od losu

Miłość  do człowieka który odtrąca ,

Jej czystość serca na rozdrożu dróg ,

I cierpienie które zwiększa jej wartość.

Ale miłość ta przesiąknięta nadzieją,

Dała jej sens życia i wiarę w to

Ze nie umarła , że jednak żyje po to,

By zrozumieć że jej życie  nie jest pustką.

SEN

Sen

Zamykam oczy i ma senność

Unosi mnie w przestworza ,

A mych zmysłów ulotność

Zabiera mnie od gór do morza

Jednak góry memu sercu bliższe,

A lasy pełne grzybów i jagód.

Las skrywa tajemnice najprawdziwsze

I baśnie , pełne fantazji i przygód

W lesie słychać śpiew ptaków

I mozolną ciężką prace drwali,

Trud mięsni i pot junaków

Daje siłę , hart ducha i moc stali

Deszcz zmywa  czoła ich z potu,

Słońce rozjaśnia ich twarze i ogrzewa

Wiatr suszy koszule w rytm trzepotu,

A słowik wtóruje piłom i im śpiewa

A ja unosząc się widzę i podziwiam

Piękno,  a zarazem surowość terenu.

Sen czarem lasów mnie okrywa ,

I prowadzi w świat bliski sercu memu .