rysuneczki

Liście

LIŚCIE

Lecą z nieba czerwone liście klonu

A po nich stąpa lekko kobieta z mapą

Czasu wyrytą na twarzy i włosami,

Malowanymi srebrem księżyca.

Liście jej dywanem, są drogą

Do starego pięknego domu, co

Przywraca wspomnienia z jej młodości,

Co unosiły ją ponad czas ,ponad epokę

Stanęła w drzwiach by otworzyć z łoskotem

Serce pokoju wspomnień, o ukochanym w roli

Głównej, przy zapalonych świecach i ogniu w kominku

I zapachu jesiennego deszczu liści uschłych.

Położyła dłoń na zakurzonym fortepianie

A patrząc na żyrandol z kryształów uniosła

Się nad swoje zmęczone członki i unoszona

Wspomnieniami wpadła w ramiona anioła

Anioła co nad starymi skrzypiącymi schodami zawisł

By wnieść ją  do Sali balowej w której tańczą

Umarli z miłości do świata ,do ludzi

By tam zatopić się w śnie na zawsze, na wieczność.

Kwiat

Kwiat

Jest ogródek ,jest rabatka,

A w rabatce margaretka,

Jest płateczek śnieżnobiały,

Na listeczku lśniąca rosa.

Jest żółty środeczek,

Na nim siedzi pszczółka.

Jest łodyżka zielona,

A pod nią ziemi podściółka.

I jest kobieta zwyczajna

Piwne oczy. blond włosy.

Na policzku skrzy łzy rosa,

a usta pachną maliną.

Jest dłoń drobna delikatna ,

Jest spojrzenie ciepłe.

Jest piękna kibić, co się schyla,

By jej palce zerwały ów kwiat.

Zerwały i zaniosły,

Tam gdzie zanosi się prośby.

Gdzie zostawia  się łzy i śmiech-

Czyli przed oblicze Maryi Matki

moje rysuneczki

Przemoc

Przemoc

Położono  mnie, na mokrej, zimnej

trawie , a wilgoć  wnikała w mój

Umysł który oblewany został

Błotem ludzkiego marginesu życia

Zostałam zanurzona w serca ludzi

Co płaczą i są skuci kajdanami

Codziennej egzystencji, codziennej walki

 Z samym sobą, ze swoim tchórzostwem

Ujrzałam dziecko co drży jak osika,

Na widok swego ojca i błagalnym

Szeptem wykrzyczanym w ciszy

Mówi zostaw mnie! nie bij!, nie dotykaj!

Nagle usłyszałam krzyk kobiety

A w głosie rozpacz, jej ukochany

Oszalał, postradał zmysły, bije ją.

A Ona nic nie może, jak tylko go kochać.

Kochać Go , leczyć miejsca w kolorze

Dojrzałej śliwki węgierki , a w przerwach

Rodzic mu w  bólu dzieci, które patrzą i patrzą

Jak wygląda przekazywanie małżeńskiej miłości bólu.

 

Inna zaś oparła ręce o szybę, a

W jej głowie zamęt splecionych słów

Natłok nazw jesteś chora..lecz się

Idź do psychiatry , jesteś wariatka…

A ona nie umie nawet płakać,

Dalej go kocha, dalej mu służy

Jest jego niewolnicą, powierniczką

Jego cieniem jego mózgiem co ją niszczy.

Zabija w niej jej Ego , jej tożsamość

Staje się fikcja ,jest robotem bez prawa

Głosu , bez prawa zrozumienia formy

Psychicznej klęski pojmowania własnej wartości.

A ja mówię stop! A ja krzyczę dość!!

Dość gwałtu , Stop poniżaniu , Koniec

cielesnej tortury zabijania człowieczeństwa,

precz z duchem zła ,co zaburza samoocenę.

Uwierz że masz wartość, że twoja cena życia

Bardzo wysoka ,.Ty kobieto dajesz światu życie

Ty mężczyzno jesteś wzorem dla dzieci , a TY

Synu córko masz być ukojeniem dla starszych.

A koło zła które się dokonuje, wśród najbliższych

Się toczy i brnie, po grząskiej błotnistej drodze życia

I brudzi nasze serca, nasze poglądy na [i]dobro,

Które jest, czeka i zaprasza na swoje pokoje

---

Deszcz

Deszcz

Wyszłam na deszcz , by schłodzić żar

Serca, co płonie i pali moją

Prze szczeń zamkniętą na głucho,

Na cztery tysiące skobli

Deszczu proszę, ugaś pożar, nie do

Ugaszenia , zniszcz we mnie moc

Miłości która mnie niszczy,

Która wprowadza w powolne umieranie.

Chce być mokra i zimna

Od łez, co niebiosa mi dały i które mnie

Oczyszczają z zamętu w głowie i

Wprowadzają w chłód, orzeźwienia z udręki

Miłość o której marzymy przychodzi

Z Nienacka, przychodzi i w nas wchodzi

Niczym gość,  w najbardziej nieodpowiednim

Czasie  wprowadzając  chaos w moje… twoje życie

Więc deszczu błagam płacz ze mną ,

Nieważne czy z bólu czy ze śmiechu,

Bo życie zadrwiło ze mnie ,zrobiło psikusa,

Rozpaliło ogień nie w palenisku lecz w mym sercu.

Sprawiedliwość

Sprawiedliwość

Ona jest moim natchnieniem,

Jest moją muzą, jest moi głosem

Z serca wydobytym, jest moim

Krzykiem, co burzy mury zła.

Ona mieszka w mojej głowie,

Ona wskazuje drogę, którą

Mam iść i wskazuje kierunek,

Sercu, co rozsadza energia kosmosu.

Mówi mi szeptem do ucha,

Żeby nie uciekać przed złem,

Lecz z nim wałczyć , Niszczyć

Niesprawiedliwość która boleśnie wrosła.

Wrosła w umysły bogatych,

Skorumpowanych, zniewolonych,

Przez monety srebrne, złote ,przez

Materializm ,egoizm, narcyzm.

Ona mi mówi, nie pozwól, walcz,

O prawdę ludzi poniżanych ,

Nienawidzonych za dobro,. które noszą

w sercu czystym, prostym bez zmazy.