Oset

Oset

Idę łąką w lipcowy poranek

Co rosi moje stopy zmęczone

Trudem upalnego lata zmysłów,

Otoczonych wielobarwnym korowodem.

W korowodzie tym  zapach trawy

Skoszonej przez kosę co śpiewa pieśń

Triumfalną, i oset kwiat dostojny, jakże

Wyniosły i jakże smutny, bo każdy go omija.

Ja go widzę i nucę mu melodie dla

Odtrąconych przez los z powodu brzydoty

I szorstkości w dotyku, a przecież on taki

Piękny, niczym królewicz w lila koronie.

Jego płaszcz liści, rozłożysty i strojny,

A puch kielichowy na łodyżce schyla głowę,

 by się mi pokłonić na znak szacunku

dla ludzkości i dla mnie włóczęgi.

A ja mu szeptam do kosmato ostrego uszka,

Jesteś piękny królewiczu łąk i skalnych półek

I przydrożnych poboczy. Jesteś ozdobą opuszczonych

Miejsc, by cieszyć oczy wędrowca z dalekiego kraju. /alboż/