Różdżka

Różdżka

Pusty peron, po torach,
nie jedzie pociąg, nie ma zawiadowcy

z lizakiem,
co daje znak maszyniście: odjazd!

Nie ma dźwięku gwizdka, ani
pary, co bucha buch buch,
nie ma kół, co poszły w ruch,
by mnie zawieść do stacji szczęśliwości.

Ale jest ławeczka, na której
Usiądę i poczekam na pociąg widmo.
I wsiądę do przedziału mając bagaż
doświadczeń, a w mojej ręce- różdżka.

Różdżka, co dotknie okna na świat
i wyczaruje towarzysza podróży
do nieznanej, szalonej krainy dwóch
dusz, zmęczonych własną samotnością. /alboż.

rysuneczki

Kimże jestem

Kimże jestem

Nie jestem kwiatem

Ni różą ni konwalią ,

Nie jestem drzewem do którego

Można się przytulić bądź objąć,

Nie jestem ławką, na której można usiąść,

Nie jestem porankiem i promyczkiem

Słońca co ogrzeje Twoje ciało, co drży

Z zimna bo utracił miłość i pocałunki.

Ja jestem wodą co szumi i mruczy,

Falami co tworzą bryzę uczuć i doznań .

Jestem wzburzoną falą co krzyczy i woła

Rozbitka z łodzi, która tonie na drodze życia.

Jestem sztormem serca zabłąkanego

Szukającego przystani z latarnią, co

Oświetla drogowskaz i kompas, a one

Wskażą  dłoń co zagości moją.  /alboż/

Oset

Oset

Idę łąką w lipcowy poranek

Co rosi moje stopy zmęczone

Trudem upalnego lata zmysłów,

Otoczonych wielobarwnym korowodem.

W korowodzie tym  zapach trawy

Skoszonej przez kosę co śpiewa pieśń

Triumfalną, i oset kwiat dostojny, jakże

Wyniosły i jakże smutny, bo każdy go omija.

Ja go widzę i nucę mu melodie dla

Odtrąconych przez los z powodu brzydoty

I szorstkości w dotyku, a przecież on taki

Piękny, niczym królewicz w lila koronie.

Jego płaszcz liści, rozłożysty i strojny,

A puch kielichowy na łodyżce schyla głowę,

 by się mi pokłonić na znak szacunku

dla ludzkości i dla mnie włóczęgi.

A ja mu szeptam do kosmato ostrego uszka,

Jesteś piękny królewiczu łąk i skalnych półek

I przydrożnych poboczy. Jesteś ozdobą opuszczonych

Miejsc, by cieszyć oczy wędrowca z dalekiego kraju. /alboż/

Słoń i Mrówka

SŁOŃ I MRÓWKA

 Rozsiadł się słoń pod palmą i się panoszy.

Wystawił wielki brzuch na słońce leżąc w kałuży.

Wokół stado braci i sióstr papla się błocie,

A ten największy leniwy papla się z złocie.

Gdy tak leży panisko i nasyca pragnienia ,

Wachlując uszami zatopił się, w marzeniach.

Az tu nagle ból poczuł, na swym wielkim pośladku

I głos słyszy piszczący, ej, posuń się dziadku!

Co za zuchwałość, co za tupet bez miary, myśli słoń

I podnosząc swój korpus zwrócił się doń.

Kimże Ty jesteś mały czarny brzydki robaczku

I jak śmiesz mnie dotykać i kąsać, w Tym  śmierdzący serdaczku!

Jestem mrówka panie słoniu, może mała i brzydka, ale nie śliska

Może zbyt niewielka, by gadać z wielkim słoniem tak z bliska?

Ty zaś jesteś wielki, dostojny, silny, bogaty po same uszy,

Ale nieuczciwy słoniu jesteś, lecz wiem, me słowo cię nie wzruszy.

Jestem może mała i kosmata kolego. ale z jednego kraju,

Ja sprytna i z maluczkich, ale nie włażę z butami do raju ,

Nie deptam mniejszych napotkanych na drodze do celu,

Tak jak ty to robisz; a podeptałeś już zuchwalcze wielu. /alboż/

filmik zmoimi rysunkami...

http://www.youtube.com/watch?v=LIih499lPH8&feature=autoplay&list=FLAxGWi5UmBxlCHsQHtfz95w&playnext=3