Moje rysuneczki

Modlitwa

Modlitwa

Każda cząstka mojego ciała

Rozmawiała dziś z Bogiem,

Panem moim, którego Ja

Niedoskonała, zawodzę każdego dnia.

Moja rozmowa milczeniem

I gonitwą myśli o sprawach

Jakże przyziemnych, jakże zwykłych,

Jakże pięknych i tych grzesznych.

Modlitwa myśli poplątanych

Szukających sprawiedliwości

W niesprawiedliwych i mądrości,

W głupocie, która nie jest głupotą.

Proszę Cie Panie wszechświata.

Którego nie widziałam, a uwierzyłam

I czuje obecność we wszystkim co Napotykam,

Wybacz że jestem grzeszna.

Dziś me członki mówią, w przekazie

Bólu że tęsknie za spokojnym domem

Bez zmartwień i szukam, ciszy w której,

Można usłyszeć bicie serca.    /alboż/

Dziwka

Dziwka

Nazwał mężczyzna kobietę

Dziwka ,bo oddała mu swoje ciało

Za pieniądze, a może za darmo

Oddała ciało a może i serce.

A on jest kim? Tez oddał ciało

I zapłacił , a może wziął za darmo,

By za pierwszym lepszym zakrętem

Ją poniżyć pokazać swą męskość.

Ty który, cieszysz się dramatem

Kobiety, poniżając ją  w słowie, w geśtie

Nie jesteś wart żadnej kobiety,

Jesteś pustym obrazem faceta.

Może i Ona dziwka, ale twardo siedzi

W  twym umyśle i członkach ,to

O niej marzysz, bo Twa nienawiść

Miłością jest chora od pożądania.

A najbardziej kochasz siebie

I patrzysz, w lustro co dnia

Na twarz, która jest tak brzydka w swym

Pięknie , że  lustro odwróciło głowę.

Qartet

Qartet

1

Szumią fale oceanu zdarzeń

Poranka na łożu wyśnionej

Miłości co kroczy jednostajnie

W moim kierunku by się zatrzymać

Lecz ja jej nie zatrzymam

Dam jej wolność by wiatr ją uniósł

Ponad ludzkość co płacze z tęsknoty

Za biciem serca tuz obok puk puk .

Ja zamknę oczy i dam się zabrać

Mojemu aniołowi tam gdzie moje

Przeznaczenie w nieznany świat

Dobra i zła i kompromisów./alboż/

2

Ktoś gra na fortepianie, a ktoś

Dotykiem pieści strunę skrzypiec

Co zawodzą łkaniem melodii, jakże

Dziecinnie niewinnej i kruchej

Ten ktoś połączył nuty klawiatury

Z  nutami skrzypiec co łkają,

A zarazem przeszywają serce młodzieńca

By uwierzył w piękno swej duszy.

A młodzieniec zamknie oczy

I da się porwać marzeniom, o wybrance

Która czeka za zakrętem życiodajnej drogi,

W uliczce za znakiem Stop dla przemocy./alboż/

3

Ugościł step słońce o zachodzie,

Które czerwienia oblało drzewa i przytuliło

Idące słonie ku wodopoju, na przekór i pod

Prąd zdarzeń ludzkich myśli i pragnień.

Instynkt nie da się im zagubić i sprowokować

Do opuszczenia drogi życia. na której

Też stanął człowiek , której w swej słabości

Nie potrafi walczyć o spotkanie z zachodem

A zachód, słońca czeka  ze swoim łożem

Z trzcin byś mógł odpocząć i nabrał sił do

Walki z samym sobą, do walki o miłość,

Której nie widzisz bo skwar życia wypalił twe wnętrze. /alboż/

4

Pochyli się człowiek nad mrówką co

Niosła na grzbiecie pokarm, dla braci, nie

Mając świadomości dobra które czyni

Zniknęła w otchłani mrocznego mrowiska

A człowiek mając świadomość dobra

które nie czyni, zdeptał kopiec by pokazać

swą wielkość i dominacje nad czymś,

co przyziemne co brzydkie i jakże małe.

Dumny człowiek ze swego czynu uda

się do własnego domu, rodziny, która

czeka na Pana i Władce czynów niszczenia

tego, co małe, bezbronne ale prawem do życia. /alboż/

Tancerka GOGO

Tancerka GOGO

Jest zgrabna, skąpo ubrana,

Ale piękna i wysportowana’

Subtelnie i pewnie obejmuje srebrną rurę.

A siła mięśni rąk Unosi Ją, w górę i w górę

Pełna wdzięku młoda, śliczna kobieta

Tańcząc na rurze jest niczym podnieta

Dla panów którzy  płacąc za drinki

Spoglądają na piękne powabne ,dziewczynki

Piruety robi wokół własnej osi i rury

W tak muzyki, mam podziw dla jej postury

Wysportowanej, mam  szacunek dla ciała,

Które szpagatem w pionie emocje zapodała

Będę bić jej brawo mimo ze skąpo ubrane ciało,

Widzę piękno w tańcu na rurze i ciągle mi mało,

Pięknych ruchów, akrobacji, gibkości i wdzięku

A wchodząc do klubu nocą, nie czuje już lęku.

Bo niejedna kobieta jej zazdrości,

Że nie może zatańczyć dla przybyłych gości,

A światło świec, półmrok i muzyki plumkanie,

Stworzył piękny cień rury i  tańczącej na  ścianie

Zwyczajnie

Zwyczajnie

Ugościła mnie przyroda i dała

Posłanie zielone tkane trawą

O zapachu czerwca i połysku,

Co oświetlał drogę splotów neuronów.

Trawa zwyczajna, a zapach

Jej nadzwyczajny unosił mnie

I moje spojrzenie nad staw, z

Szarymi kaczkami szukającymi pokarmu

Zwyczajny wiatr, ponad zwyczajnie

Czesał moje potargano- rozczochrane

Włosy by, nadać im puszystości,

A zarazem głaskał i mruczał do ucha.

A sitowie zanurzało się w tafli jeziora

Co brzozy dostojne odbiło, niczym

Flesz, fotografa nad podziw wrażliwego

Na piękno, które stworzył.

A ja zwyczajna nad podziw

Niezwyczajnie się czułam w ,samotni

Która dała dotyk , ukojenie , rumiane

Lico i marzenia o, raju  bez przemijania. / alboż/

Mur

Mur

Ja grzeszna stoję murem przed murem,

Którego pokonać chcę w imię Boże,

Po to by usiąść na ławeczce rachunku

Ale nie cyfr, lecz sumienia i analizy wnętrza.

Za tym murem groby i tysiące tych,

Co poznali tajemnice i prawdę o miłości,

Nieskończenie bezwzględnej, a  nie dają pojąć aktu

Życia i wędrówki zamilkli na wieczność; za murem.

A Ja, obaliłam tę przeszkodę, w mym pojmowaniu

Tego co poza tym . To mnie dotyka, raz upojnie,

raz boleśnie i toczyć dysputy, przekomarzania

Z tym, co niepojęte  co lękliwe i tęskne.

Mur stał się murem co podzielił zło z dobrem,,

Ale i pojednał sprawiedliwych z niesprawiedliwymi

A ławeczka, jest moim siedziskiem w zadumie rozmów

Z niewidzialną tajemnicą co chroni i wspiera.

A moje wieczne odpoczywanie w szepcie ust

Co drgają, są  konwersacją przyjaciela z przyjacielem

I wyciszeniem duszy, co łka i się śmieje a może krzyczy?

Taj więc Ja, oddaje swoje zło w opiekę aniołom… za murem.. /alboż/

Mauritius styczeń 2012 Ogód Botaniczny

http://www.youtube.com/watch?v=rLJtmABFzhk&list=FLAxGWi5UmBxlCHsQHtfz95w&index=6&feature=plpp_video

Za siedmioma

Za siedmioma

Za siedmioma górami, za siedmioma łzami,

Siedem tęczy wchłonęło łzy siedmiu dziewic.

Dziewice długowłose rumiane i drżące na widok

siedmiu junaków, na siedmiogłowych smokach.

A smoki unoszą skrzydły raz ku niebu, raz ku

matce ziemi, na której wyrosła jasnozłota pszenica

jako pokarm dla niewiast, by owoc łona miał

pożywienie, ku chwale dla żywicielki matki

A ja stoję pośrodku kotliny, a wokół siedem gór,

A na de mną siedem tęczy , nieopodal zaś siedem

Dziewic co łzę ronią, a na nieboskłonie siedem smoczych

 Cieni i czuje na twarzy ,oddech siedmiu junaków

Jakie przesłanie ma wizja po siedmiokroć niezrozumiała,

Niewinna a zarazem dramatyczna, może ona fikcją

Umysłu, który chce nazwać po imieniu to coś siedem

I każdego z osobna … by odejść w siedem stron świata ku zachodowi.