Ja

Fotel i kawa

Fotel i Kawa

Siedzę w fotelu co

 kratą lnu mnie objął.

Nogi opuchnięte i słone, pies przybłęda zlizywał

Gojąc rany , otarcia i koił receptory stopy.

Na stoliku czarna kawa jak noc,

W kubku sprzed lat, z urwanym uchem.

Ale ta woń, ten aromat, ach, niczym ekstaza uczuć,

Które jakże nikczemne odeszły.

Odeszły i nie powrócą,

Pozostawiły mi tylko fusy z których powróżę

Sobie, tobie, a potem zatopię łyżeczkę w krainie magii i

Iluzji, ale nie szukam czarnoksiężnika,

Wole myć kubki po kawie,

Na rękach mieć grudki czarnego aromatycznego naparu

Kawy, a psa przybłędę ugoszczę na kanapie,

Której jeszcze nie mam, jeszcze nie kupiłam.

I znowu usiądę na lnianym obiciu i

Znowu  zagwiżdże granatowy czajnik z wrzątkiem, gotowym

Na spotkanie z czarną mieszkanką kubka bez ucha,

A wzrok mój skieruję, na puste siedzisko- w kratę ./alboż/

Dla taty

Dla taty

Chce napisać wiersz dla taty

Ale trudno jest mi ująć to co,

Czuje w sercu mym, gdy pomyśle

I zapytam , gdzież jest dym?

Wiersz o tacie napisania trud nie mały,

Myśli biegiem uleciały, co jest ważne,

A co nie, może ja  za wiele chcę?

Chce ukazać jego dusze, lecz zrezygnować

Muszę, bo słów mało by opisać

Co w zamyśle w sercu mym,

Znowu widzę ten cholerny dym!

Błagam, proszę, wykurz dym, bo zgubiłam

W wierszu tym, ten cholerny rym!

Tato, tato ja w dniu tym, zamknęłam na

Cztery spusty ten pieprzony dym.

I buziaka w czółko daje szczerze czule,

A słów Kocham Cie nie wylewam za koszule. /córa alboż/

Poszukiwanie

Poszukiwanie

Idę, idę ,idę,  nogi bolą.

Biegnę biegnę biegnę, brak tchu .

Szukam, szukam, szukam, nadaremno.

Nie ma, nie ma ,nie ma  tego czego szukam.

Patrzę patrzę patrzę a przede mną ściana.

Leżę, leżę, leżę, ale nie mogę spać.

Pytam, pytam, pytam ale nikt nie odpowiada.

Dlaczego jestem samotna wśród ludzi?

Dlaczego  moja łódź jest dziurawa?

Dlaczego nikt  nie widzi tego co czuje?

Dlaczego na próżno sama wędruje?

Dlaczego jestem tam a nie tu ?

Jak znaleźć to co szukam i wiedzieć, że to jest to? 

Dlaczego szukam , a zgubiłam kompas?

Jak się przytulić żeby nie bolało ? /alboż/

Rosa

Rosa

Usiadła wygodnie kropla

Rosy na liściu, co spragnionym był

Bo ogrzany promykiem ciepła marzył,

O mokrym  diamencie

Rosa lśniła w słońcu

Zachęciła moje usta, by pochylić się

Nad liściem co drży i dotknąć

Śliczną kropelkową panienkę pocałunkiem.

Rosa, liść i usta w połączeniu

Szeptają sobie po swojemu o Nim

Co dał poranek z rosą i słońcem i

Pięknym liściem co pachnie ziemią.

Ach roso roso, co moczysz moje nogi

Dając ukojenie, a ty życiodajny diamenciku

Jesteś lustrem, w którym bacznie przegląda

Się słońce i poprawia złotą  fryzurę schłódź me pragnienia.

A ja mokra od rosy usiądę na werandzie,

Wśród kwiatów z diamencik-owym błyskiem

Wyciągnę nogi na taboret, a On przyniesie mi

Kubek gorącej  herbaty ze słoneczną cytryną . /alboż/

Różdżka

Różdżka

Pusty peron, po torach,
nie jedzie pociąg, nie ma zawiadowcy

z lizakiem,
co daje znak maszyniście: odjazd!

Nie ma dźwięku gwizdka, ani
pary, co bucha buch buch,
nie ma kół, co poszły w ruch,
by mnie zawieść do stacji szczęśliwości.

Ale jest ławeczka, na której
Usiądę i poczekam na pociąg widmo.
I wsiądę do przedziału mając bagaż
doświadczeń, a w mojej ręce- różdżka.

Różdżka, co dotknie okna na świat
i wyczaruje towarzysza podróży
do nieznanej, szalonej krainy dwóch
dusz, zmęczonych własną samotnością. /alboż.

rysuneczki